Stres, że "trzeba" szybko...

Wiele czynności ma charakter neutralny. Kiedy jednak mamy "wdrukowany" podział, że jedne są przyjemne, a drugie nie - przy wykonywaniu tych drugich włącza nam się opór, który próbujemy pokonywać na siłę, bez refleksji dlaczego tak jest.

Kto wydaje werdykt, że coś jest przyjemne lub nie?

Spotkałam się nieraz z twierdzeniem, że wiele osób irytuje sprzątanie czy podobnie prozaiczne czynności, bo “zabierają” czas na przyjemności - lekturę, medytację, spędzanie czasu towarzysko itp. I że "muszą" szybko się z tym uporać, żeby mieć czas na to, co lubią.

Faktyczna czy wyuczona "nieprzyjemność" czynności?

Dlaczego tak negatywnie wyróżniamy niektóre czynności? Czy dlatego, że same z siebie są nieprzyjemne? A może dlatego, że nauczyliśmy się, że są nieprzyjemne?

Może podchodzimy do rzeczywistości zerojedynkowo i dzielimy sprawy na czarne i białe - przyjemne i nieprzyjemne? Czy to rzeczywistość sprawia, że czujemy się z czymś niedobrze czy też nasze podejście do rzeczywistości?

Spojrzeć z innej perspektywy

A co by było gdyby sprzątanie można zamienić na medytację połączoną z siłownią, zajęciami aerobiku, jogi, spotkaniem towarzyskim, wizytą w kawiarni czy czymkolwiek, co nam przyjdzie do głowy?

Kto decyduje o tym, że sprzątanie musi być zrobione szybko, aby przejść do "przyjemniejszych" czynności? Kto decyduje o tym, że umycie okna i doprowadzenie go do blasku jest "gorsze" niż kawa na mieście? Kto decyduje o tym, że sprzątanie nie może być okazją do posłuchania dobrej muzyki przy lampce wina? Kto decyduje o tym, że sprzątanie musi być upiornym mozołem, a nie flirtem czy zabawnym przekomarzaniem w miłym towarzystwie? Kto decyduje o tym, że w oczekiwaniu na "potem" nie mogę się cieszyć tym, co jest już "teraz"?

Być może kiedyś zadecydowali jacyś "oni", by dzielić czynności na dobre i złe, przyjemne i nieprzyjemne. Nie mamy wpływu na to co było, ale czy nie możemy zauważyć, że mamy na to co jest?